Мирские школьницы с успехом приняли участие в областном этапе республиканского конкурса сочинений, эссе и стихов «Моя Беларусь. Мое будущее», организаторами которого являются общественные объединения «Белорусский республиканский союз молодежи» и «Белорусский республиканская пионерская организация».
Стихотворение «Я молюсь» учащейся 7 «А» ГУО «Средняя школа г. п. Мир» Вероники Монич покорило членов жюри и стало победителем в номинации «Моя родина — Беларусь». Юная поэтесса признается, что уже год увлекается стихами. Вдохновляет ее на творчество родной край. Когда предложили поучаствовать в конкурсе, не задумываясь, выбрала одну из лучших патриотических работ:
Я малюся
Я малюся за нашу Радзіму,
Каб у квецені вечна была,
Каб у краі любімым, адзіным,
Беларуская мова жыла.
У вандроўцы па родных мясцінах,
Дакрануся да чыстай вады,
І пачую: то сэрца Айчыны
Б’ецца ў хвалях празрыстай ракі.
Успомню роднае поле і ніву,
І ўсмешку блакітных нябёс.
Памалюся жа я за Радзіму –
За краіну азёраў і рос.
Учащаяся 8 «А» класса мирской школы Анна Сачук с легкостью и большим удовольствием пишет сочинения о Беларуси. На эссе для конкурса девушка затратила три дня. Как результат приложенных усилий третье место в номинации «Мой родной край, как ты мне мил».
— Я люблю свой Мир. Он славится Мирском замком, разнообразием национальностей людей, которые здесь проживают, — делится Анна.
Вашему вниманию представляется отрывок из конкурсной работы школьницы:
«Дарагая Радзіма… Мой мілы, пяшчотны, песенны край. Я, мабыць, да канца дзён сваіх буду ўспамінаць гэты маляўнічы куточак беларускага Панямоння, дзе працякае невялічкая рэчка Міранка, дзе ўзвышаецца выдатны помнік архітэктуры 16 стагоддзя Мірскі замак.
На нашай прыгожай Зямлі ёсць мноства вялікіх гарадоў, слаўных мясцін. Але маё сэрца заўсёды будзе імкнуцца сюды, бо менавіта тут упершыню я адчула хараство матчынай песні і роднага слова, такого мілагучнага і ласкавага, якое, здаецца, увабрала ў сябе цэлы свет, усе колеры жыцця, цеплыню і ласку чароўнай беларускай зямлі.
Тут я радавалася першаму снегу і цёпламу веснавому дожджыку, васількам у жыце і зорачкам у небе, тут ляжаць «сляды майго маленства ціхага».
Хто пабываў у нас, той ніколі не забудзе меладычных чараў прыроды. Іншы раз прыплюшчыш вочы, і ўсё да драбніц паўстае перад табою. І міжволі захочацца пабыць на сакавітым лузе, дзе так многа кветак, конікаў, матылёчкаў, прабегчыся па роснай траве. Павее ветрык, панясуцца духмяныя пахі, нізка схіліць галаву траўка. Здаецца, што некуды кліча, вабіць цябе жыццё, і хочацца жыць, жыць…»
Каролина КУЧУК. Газета «Полымя»
